۱۰۱ سال پش در چنین روزی یعنی 20 اگست سال 1913 راجر وولکات اسپری عصب شناس برجسته آمریکایی درشهر هارتفورد و در خانواده‌ای از طبقه متوسط به بالای جامعه آن روز آمریکا چشم به جهان گشود. پدرش بانکدار بود و مادرش در رشته تجارت تحصیل کرده بود. راجر در دوران دبستان و دبیرستان یک ورزشکار موفق بود و در چندین رشته ورزشی همچون بسکتبال و بیسبال جزو تیم ورزشی مدرسه خود بود. او در کنار این موضوع از نظر تحصیلی نیز نمرات بسیاری خوبی را کسب می‌کرد که به کمک همین نمرات توانست بورسیه تحصیلی در کالج اوبرلین را بدست بیاورد.

در کالج اوبرلین وی کاپیتان تیم بسکتبال بود. در آغاز تحصیلات عالی را با رشته زبان انگلیسی آغاز کرد ولی حضور وی در کلاس‌های روانشناسی دکتر استتسون کسی که با ویلیام جیمز پدر روانشناسی آمریکا کار کرده بود موجب شد تا بدین سو گرایش پیدا کند. دکتر استتسون دچار معلولیت بود و زیاد قادر به حرکت نبود در این شرایط راجر جوان همیشه سعی می‌کرد به او کمک کند و هر زمان که لازم بود وی را به مقصدهای که مد نظر داشت می‌رساند. این کمک راجر به دکتر استتسون حتی شامل بردن وی به قسمت پذیرایی در وقت ناهار می‌شد که خود راجر نیز به استتسون و سایر اساتید می‌پیوست و به صحبت‌های آنها گوش می‌کرد. همین باعث شد تا بواسطه شنیدن بحث‌ها و صحبت‌های استتسون و همکارانش در خصوص روانشناسی به این علم بیشتر علاقه‌مند شود. زمانی که راجر لیسانس خود را در رشته زبان و ادبیات انگلیسی دریافت کرد تصمیم گرفت تا در دانشگاه باقی بماند و فوق لیسانس خود را در رشته روانشناسی ادامه دهد. راجر وولکات اسپری در سال 1937 موفق به دریافت فوق لیسانس خود در رشته روانشناسی شد و با ادامه مسیر مورد علاقه خود یعنی تحصیل در رشته روانشناسی در سال 1941 موفق به دریافت مدرک دکترای خود از دانشگاه شیکاگو شد. بعد از دریافت مدرک دکترا راجر به تحصیلات خود در دانشگاه هاروارد ادامه داد تا فوق دکترای خود را نیز دریافت کند.

دکتر راجر وولکات اسپری در سال ۱۹۴۲ در لابراتوار بیولوژی یرکس که زیر نظر دانشگاه هاروارد فعال بود، شروع به کار کرد. در سال ۱۹۴۶ دکتر اسپری این لابراتوار را ترک کرد تا به عنوان استادیار در دانشگاه شیکاگو مشغول به کار شود. در سال ۱۹۴۹ زمانی که وی در حال چکاپ معمول پزشکی خود بود پزشکان بیماری سل را در وی تشخیص دادند که به همین دلیل و برای درمان وی به منطقه ساراناک در کوهستان‌های نیویورک فرستاده شد. زمانی که دکتر راجر برای درمان در کوهستان‌های نیویورک بود به تحقیقات خود در خصوص سیستم‌های عصبی و مغز ادامه داد و مهمترین مقاله خود را بر اساس همین تحقیقات به چاپ رساند.

در سال ۱۹۵۲ دکتر اسپری به عنوان رئیس بیماری‌های عصبی و نابینایی موسسه سلامت ملی آمریکا برگزیده شد و سپس به دانشگاه شیکاگو بازگشت و در انجا به عنوان استادیار رشته روانشناسی مشغول به کار شد. اما ۲ سال بعد به دانشگاه کلتک رفت تا به تدریس رشته روانشناسی در این دانشگاه بپردازد و بتواند بیشتر در خصوص سیستم‌های عصبی مغز تحقیق کند. دکتر راجر وولکات اسپری زمانی که بر روی مبحث Intraocular transfer تحقیق می‌کرد به موضوع Split-brain علاقه‌مند شد. آزمایش‌هایی که دکتر اسپری بروی رفتار نیم کره‌های مغز و ارتباط آنها از طریق شبکه های عصبی و نحوه تاثیر آنها بر عملکرد انسان داشت موجب شد تا وی بتواند جایزه نوبل سال ۱۹۸۱ را به خود اختصاص دهد. برای نمونه تحقیقات دکتر اسپری نشان داد تا با قطع کردن بعضی از اعصاب مغز و از بین بردن بعضی ارتباطات میان نیم کره‌های مغز انسان می‌توان از پیشروی بیماری صرع جلوگیری کرد.

دکتر اسپری هیچگاه از کار کردن و تحقیق کردن باز نایستاد و تا آخرین لحظات عمرش مشغول مطالعه و تحقیق بود. سر انجام دکتر اسپری در ۱۷ آوریل سال ۱۹۹۴ بدلیل بیماری ALS چشم از جهان فروبست.